Program Uniwersyteckich Poradni Prawnych (inaczej: kliniki prawa, ang.: legal clinics) polega na powoływaniu przy Wydziałach Prawa i Administracji poradni prawnych, w których studenci prawa, pod nadzorem i opieką merytoryczną pracowników naukowych i praktyków, udzielają nieodpłatnych porad prawnych osobom ubogim.
Jednym z podstawowych celów tego programu jest niesienie pomocy prawnej ludziom ubogim. W ten sposób zarówno spełnia się niezmiernie ważną misję społeczną, jak i kształtuje wśród studentów prawa świadomość traktowania zawodu prawniczego w kategoriach służby publicznej. Studenci mają możliwość poznania problemów społecznych, dzięki czemu wśród przyszłych prawników wzrasta stopień wrażliwości na kwestie naruszania praw człowieka.
Drugim ważnym celem jest udoskonalenie procesu kształcenia studentów prawa, poprzez kontakt z praktyką stosowania prawa w relacjach z klientami i ich rzeczywistymi problemami, nie zaś tylko z teorią. Jest to doskonałe połączenie kształcenia dydaktycznego ze zdobywaniem umiejętności praktycznych.
Program ten adresowany jest zatem z jednej strony do studentów prawa i kadry dydaktycznej, z drugiej zaś strony jego głównymi odbiorcami są najsłabsze grupy społeczne takie jak: bezrobotni, bezdomni, emeryci, renciści, niepełnosprawni, ofiary przestępstw, kobiety w trudnej sytuacji życiowej, cudzoziemcy i uchodźcy.
Dzięki temu programowi wzrasta zarówno zaangażowanie jednostek jak i całej społeczności prawno-akademickiej w pracę na rzecz szczególnie zagrożonych pozostawaniem na marginesie życia społecznego. Pozwala on też zaspokoić elementarne, najważniejsze potrzeby społeczne związane z dostępem do bezpłatnej pomocy prawnej.
Instytucje publiczne udzielają informacji i porad średnio 29 osobom w miesiącu, podmioty niepubliczne – 133 osobom. Dwie trzecie wszystkich podmiotów świadczących poradnictwo robi to pięć dni w tygodniu, przy czym częściej deklarują to instytucje publiczne, a 59% z nich oferuje pomoc przez osiem godzin dziennie. Prawie wszyscy usługodawcy świadczą swoje usługi w sposób bezpośredni w punktach udzielania porad. Stosunkowo rzadko wykorzystywane są do tego celu inne formy, np. telefon czy Internet. W instytucjach publicznych porad udzielają najczęściej pracownicy socjalni, w niepublicznych zaś – zatrudnieni prawnicy.