Poradnictwo powinno być według badanych finansowane przede wszystkim z budżetu państwa, w drugim rzędzie z budżetów samorządów terytorialnych. Najczęściej wymieniana forma finansowania to konkursowe kontraktowanie usług w oparciu o standardy ich świadczenia.
Różne były również opinie badanych na temat tego, kto powinien mieć prawo do korzystania z bezpłatnego poradnictwa. Dwa najczęściej pojawiające się stanowiska to: (1) wszyscy obywatele powinni mieć nieograniczony dostęp do poradnictwa, (2) jedynie osoby, których dochody nie pozwalają skorzystać z poradnictwa odpłatnego. Przy czym wśród badanych przeważała opinia, że PPiO powinno być bezpłatne dla osób uprawnionych do korzystania z niego. Pomimo różnic w szczegółowych rozwiązaniach badani zgodzili się co do tego, że PPiO powinno być dostępne dla obywateli w ramach powszechnego systemu, który będzie dostarczał usług wysokiej jakości.

Poradnictwo świadczone jest także przez podmioty publiczne, na przykład instytucje pomocy społecznej, biura poselskie i senatorskie, Państwową Inspekcję Pracy, sądy czy też powiatowych rzeczników praw konsumentów. Ale tylko dla co piątej z takich instytucji poradnictwo jest głównym obszarem aktywności. Pozostałe podmioty publiczne traktują PPiO jako jeden z wielu dostępnych instrumentów działania. Najczęściej poradnictwo świadczą ośrodki pomocy społecznej i powiatowe centra pomocy rodzinie.