Podstawową słabością funkcjonującego PPiO jest niedobór środków finansowych, co przekłada się na słabe warunki lokalowe i materialne. Poradnictwo cechuje obecnie słabe powiązanie instytucjonalne z wymiarem sprawiedliwości. Nieadekwatne jest także wsparcie dla PPiO ze strony instytucji publicznych i niepublicznych. Brak trwałych, materialnych podstaw działania prowadzi do niestabilności organizacyjnej. Ogólna informacja o działalności poradniczej i jej popularyzacja, poza wspomnianą wyżej dość dobrą jej rozpoznawalnością lokalną, jest niewystarczająca, co powoduje, że osoby utrzymujące ograniczone relacje społeczne mają mniejsze szanse na skorzystanie z porady, gdyż nie wiedzą o takiej możliwości. Podmioty świadczące poradnictwo z reguły nie dostosowują warunków udzielania porad do potrzeb osób niepełnosprawnych. Często brakuje standardowych procedur ewidencji spraw beneficjentów, monitoringu i ewaluacji prowadzonej działalności poradniczej. Ograniczone jest też wsparcie merytoryczne i organizacyjne dla PPiO ze strony środowisk prawniczych.

Różne były również opinie badanych na temat tego, kto powinien mieć prawo do korzystania z bezpłatnego poradnictwa. Dwa najczęściej pojawiające się stanowiska to: (1) wszyscy obywatele powinni mieć nieograniczony dostęp do poradnictwa, (2) jedynie osoby, których dochody nie pozwalają skorzystać z poradnictwa odpłatnego. Przy czym wśród badanych przeważała opinia, że PPiO powinno być bezpłatne dla osób uprawnionych do korzystania z niego. Pomimo różnic w szczegółowych rozwiązaniach badani zgodzili się co do tego, że PPiO powinno być dostępne dla obywateli w ramach powszechnego systemu, który będzie dostarczał usług wysokiej jakości.