Dość słabo wśród usługodawców rozpowszechniona jest standaryzacja świadczonych usług. Normy w sposób sformalizowany stosuje prawie połowa podmiotów niepublicznych i zaledwie 15% instytucji publicznych. Większość usługodawców nie prowadzi systematycznej ewidencji spraw i beneficjentów, nie śledzi też ich losów po skorzystaniu z porady. Połowa wszystkich usługodawców w ogóle nie stosuje systemu wewnętrznej oceny osób udzielających porad.
Przeważająca część podmiotów świadczących PPiO nie stosuje żadnych kryteriów ograniczających korzystanie ze swoich usług (dotyczy to głównie podmiotów niepublicznych) – każdy obywatel mający problem może zgłosić się do nich po informację lub poradę. Część podmiotów, głównie publicznych, stosuje kryteria dochodowe i (lub) kryteria dotyczące zamieszkiwania w danym obszarze, np. gminie czy powiecie, bądź inne kryteria, np. korzystania z pomocy społecznej. Są również podmioty (przede wszystkim organizacje pozarządowe), które specjalizują się w świadczeniu PPiO określonym grupom, np. osobom niepełnosprawnym, kobietom czy uchodźcom.
Porady dotyczą najczęściej następujących obszarów: prawa cywilnego (w tym zwykle spraw rodzinnych), świadczeń z pomocy społecznej, prawa pracy (w tym bezrobocia), ubezpieczeń społecznych i zdrowia. Wymieniony zakres działań odpowiada na zapotrzebowanie beneficjentów, którzy najczęściej deklarują problemy prawne z tych właśnie dziedzin. Najrzadziej porady dotyczą spraw związanych z: prawami uchodźców i cudzoziemców, prawem finansowym, karnym, lokalowym i spółdzielczym.
Zdecydowana większość usługodawców (84%) dostosowuje zakres porady do okoliczności konkretnej sprawy, wykazuje się zatem elastycznym podejściem do okoliczności danej sprawy, wykazuje się zatem elastycznym podejściem do beneficjenta. Otrzymuje on najczęściej informacje o tym, jakie wsparcie i gdzie może uzyskać, jakie są jego prawa, a także poradę, jak powinien postąpić, aby rozwiązać swoje problemy. Większość podmiotów – o ile wymaga tego sytuacja – oferuje również pomoc w zakresie załatwiania spraw formalnych (wypełnianie i weryfikacja dokumentów, udostępnianie ich wzorów).
Instytucje publiczne udzielają informacji i porad średnio 29 osobom w miesiącu, podmioty niepubliczne – 133 osobom. Dwie trzecie wszystkich podmiotów świadczących poradnictwo robi to pięć dni w tygodniu, przy czym częściej deklarują to instytucje publiczne, a 59% z nich oferuje pomoc przez osiem godzin dziennie. Prawie wszyscy usługodawcy świadczą swoje usługi w sposób bezpośredni w punktach udzielania porad. Stosunkowo rzadko wykorzystywane są do tego celu inne formy, np. telefon czy Internet. W instytucjach publicznych porad udzielają najczęściej pracownicy socjalni, w niepublicznych zaś – zatrudnieni prawnicy.
Poradnictwo świadczone jest także przez podmioty publiczne, na przykład instytucje pomocy społecznej, biura poselskie i senatorskie, Państwową Inspekcję Pracy, sądy czy też powiatowych rzeczników praw konsumentów. Ale tylko dla co piątej z takich instytucji poradnictwo jest głównym obszarem aktywności. Pozostałe podmioty publiczne traktują PPiO jako jeden z wielu dostępnych instrumentów działania. Najczęściej poradnictwo świadczą ośrodki pomocy społecznej i powiatowe centra pomocy rodzinie.
Osoby korzystające z oferty działających usługodawców są bardzo różne, tak jak zróżnicowana jest sama oferta, ale można powiedzieć, że przeciętny beneficjent PPiO to kobieta w wieku od 25 do 50 lat, znajdująca się w trudnej sytuacji życiowej lub materialnej. Wśród beneficjentów PPiO można wyróżnić dwa dominujące typy: (1) osoby niezaradne życiowo, którym nie wystarczy sama informacja, ale potrzebne są też porady, (2) osoby świadome, którym najczęściej wystarczy sama informacja.