Mechanizm świadczenia nieodpłatnej pomocy prawnej
W listopadzie Fundacja Uniwersyteckich Poradni Prawnych przygotowała trzeci z serii artykułów poruszających kwestie poradnictwa prawnego i obywatelskiego. Realizację tego zadania powierzono niekwestionowanemu znawcy problematyki – doktorowi Przemysławowi Mijal. Autor z powodzeniem łączy pracę naukową (adiunkt w Katedrze Prawa Konstytucyjnego i Integracji Europejskiej), nauczanie kliniczne (kierownik pracowni Klinika Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego) z aktywnym wykonywaniem zawodu rady prawnego. Ponadto, jest wykładowcą na aplikacji radcowskiej oraz notarialnej, a także autorem i współautorem 47 publikacji o charakterze naukowym i popularnonaukowym.
Przygotowany przez Autora artykuł stanowi ogólną analizę obowiązującego mechanizmu świadczenia nieodpłatnej pomocy prawnej wraz ze wskazaniem jego wad oraz próbą oceny w jakim zakresie, w tej materii, realizowane jest konstytucyjne prawo do sądu. Istniejące rozwiązania prawne, które przybrały zróżnicowany charakter w zależności od trybu postępowania, w którym znajdują zastosowanie, wydają się być niewystarczające, co składnia do podjęcia działań zmierzających do kompleksowego uregulowania zagadnienia realizacji przez organy państwa obowiązku zapewnienia konstytucyjnego prawa do sądu, w zakresie w jakim obejmuje ono dostęp do nieodpłatnej pomocy prawej oraz stworzenie właściwych ram legislacyjnych dla jego urzeczywistnienia. W opracowaniu wskazano zatem na pożądane kierunki prac legislacyjnych w powyższej materii, które powinny zmierzać przede wszystkim do eliminacji, krytycznie ocenionych, rozwiązań zastosowanych w obecnie obowiązujących rozwiązaniach prawnych powodujących, iż konstytucyjne prawo do sądu – w zakresie w jakim obejmuje prawo do nieodpłatnej pomocy prawej – nie jest w pełni realizowane.
Artukuł dostępny jest na stronie Edukacji Prawniczej, oraz dzięki uprzejmości prezentujemy artykuł poniżej:
Poradnictwo Prawne i Obywatelskie
Wyszukaj
Czy wiesz, że...
Instytucje publiczne świadczące poradnictwo robią to w ramach swoich ustawowych zakresów obowiązków, w związku z tym wykorzystują do tego posiadane zasoby ludzkie, lokalowe, sprzętowe oraz środki publiczne znajdujące się w ich budżetach. Podmioty niepubliczne z reguły nie mają własnych zasobów rzeczowych, ludzkich i finansowych, muszą je więc zdobywać z zewnątrz. Skala udzielanego dotychczas wsparcia dla PPiO jest bardzo niska – zaledwie 15% instytucji i organizacji, potencjalnie mogących udzielić takiego wsparcia, podjęło takie działania w latach 2011–2012. Przy czym najczęściej stosowaną formą pomocy udzielanej usługodawcom jest wsparcie rzeczowe (np. udostępnianie lokali), osobowe (np. delegowanie prawników) oraz edukacyjne (np. szkolenia dla doradców). Rzadko wsparcie ma charakter finansowy. Jeżeli już się pojawia, to w zasadzie wyłącznie w formie dotacji uzyskanej w drodze konkursu. Najczęściej ze wsparcia korzystają organizacje pozarządowe, w tym Biura Porad Obywatelskich. Podmioty wspierające PPiO nie wypracowały skutecznych metod monitorowania i oceny świadczonych usług poradniczych, ograniczają się do podstawowych sposobów oceny wykorzystanego wsparcia polegających na raportach merytorycznych i finansowych.
