W listopadzie Fundacja Uniwersyteckich Poradni Prawnych przygotowała trzeci z serii artykułów poruszających kwestie poradnictwa prawnego i obywatelskiego. Realizację tego zadania powierzono niekwestionowanemu znawcy problematyki – doktorowi Przemysławowi Mijal. Autor z powodzeniem łączy pracę naukową (adiunkt w Katedrze Prawa Konstytucyjnego i Integracji Europejskiej), nauczanie kliniczne (kierownik pracowni Klinika Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego) z aktywnym wykonywaniem zawodu rady prawnego. Ponadto, jest wykładowcą na aplikacji radcowskiej oraz notarialnej, a także autorem i współautorem 47 publikacji o charakterze naukowym i popularnonaukowym.
Przygotowany przez Autora artykuł stanowi ogólną analizę obowiązującego mechanizmu świadczenia nieodpłatnej pomocy prawnej wraz ze wskazaniem jego wad oraz próbą oceny w jakim zakresie, w tej materii, realizowane jest konstytucyjne prawo do sądu. Istniejące rozwiązania prawne, które przybrały zróżnicowany charakter w zależności od trybu postępowania, w którym znajdują zastosowanie, wydają się być niewystarczające, co składnia do podjęcia działań zmierzających do kompleksowego uregulowania zagadnienia realizacji przez organy państwa obowiązku zapewnienia konstytucyjnego prawa do sądu, w zakresie w jakim obejmuje ono dostęp do nieodpłatnej pomocy prawej oraz stworzenie właściwych ram legislacyjnych dla jego urzeczywistnienia. W opracowaniu wskazano zatem na pożądane kierunki prac legislacyjnych w powyższej materii, które powinny zmierzać przede wszystkim do eliminacji, krytycznie ocenionych, rozwiązań zastosowanych w obecnie obowiązujących rozwiązaniach prawnych powodujących, iż konstytucyjne prawo do sądu – w zakresie w jakim obejmuje prawo do nieodpłatnej pomocy prawej – nie jest w pełni realizowane.
Artukuł dostępny jest na stronie Edukacji Prawniczej, oraz dzięki uprzejmości prezentujemy artykuł poniżej:
Nie ma ogólnej zdecydowanej opinii na temat tego, kto powinien móc korzystać z bezpłatnego poradnictwa. W badaniu dominowały dwa stanowiska: (1) wszyscy obywatele, (2) jedynie osoby, których dochody nie pozwalają skorzystać z poradnictwa odpłatnego. Pojawiały się też inne propozycje: osoby wykluczone społecznie, osoby, którym z różnych powodów to wykluczenie społeczne zagraża, lub osoby w trudnych sytuacjach życiowych. Dodatkowo wskazywano, że dostęp do PPiO powinien być uzależniony od rodzaju sprawy, z którymi obywatele najczęściej mają problemy. Inaczej mówiąc, zakres przedmiotowy PPiO powinien być ograniczony, na przykład do kategorii spraw, z którymi obywatele najczęściej mają problemy. Jako grupa wymagająca wsparcia wymieniane były najczęściej osoby niepełnosprawne. Pojawiały się także inne rozwiązania, np. z informacji powinni korzystać wszyscy obywatele, z porad jedynie ci, których na to nie stać.