Obecnie PPiO opiera się przede wszystkim na organizacjach pozarządowych (wśród których ważną rolę odgrywają Biura Porad Obywatelskich), Studenckich Poradniach Prawnych i instytucjach pomocy społecznej. Sieć punktów dostępu do PPiO, głównie dzięki instytucjom pomocy społecznej, jest dość gęsta, ale nierównomierna. Ponadto porady świadczone przez ośrodki pomocy społecznej czy powiatowe centra pomocy rodzinie skierowane są w praktyce przede wszystkim do osób korzystających z pomocy społecznej, a nie do wszystkich obywateli. Zdecydowaną mniejszość stanowią usługodawcy, którzy w sposób kompleksowy i profesjonalny zajmują się PPiO. Zaliczyć do nich można jedynie kilkadziesiąt podmiotów w skali kraju, a są nimi SPP, BPO oraz kilkanaście innych organizacji pozarządowych czy instytucji publicznych. To między innymi powoduje, że większość usługodawców nie stosuje standardów świadczenia usług, nie przykłada również specjalnej uwagi do oceny jakości ich świadczenia.

Przeważająca część podmiotów świadczących PPiO nie stosuje żadnych kryteriów ograniczających korzystanie ze swoich usług (dotyczy to głównie podmiotów niepublicznych) – każdy obywatel mający problem może zgłosić się do nich po informację lub poradę. Część podmiotów, głównie publicznych, stosuje kryteria dochodowe i (lub) kryteria dotyczące zamieszkiwania w danym obszarze, np. gminie czy powiecie, bądź inne kryteria, np. korzystania z pomocy społecznej. Są również podmioty (przede wszystkim organizacje pozarządowe), które specjalizują się w świadczeniu PPiO określonym grupom, np. osobom niepełnosprawnym, kobietom czy uchodźcom.