Porady dotyczą najczęściej następujących obszarów: prawa cywilnego (w tym zwykle spraw rodzinnych), świadczeń z pomocy społecznej, prawa pracy (w tym bezrobocia), ubezpieczeń społecznych i zdrowia. Wymieniony zakres działań odpowiada na zapotrzebowanie beneficjentów, którzy najczęściej deklarują problemy prawne z tych właśnie dziedzin. Najrzadziej porady dotyczą spraw związanych z: prawami uchodźców i cudzoziemców, prawem finansowym, karnym, lokalowym i spółdzielczym.
Zdecydowana większość usługodawców (84%) dostosowuje zakres porady do okoliczności konkretnej sprawy, wykazuje się zatem elastycznym podejściem do okoliczności danej sprawy, wykazuje się zatem elastycznym podejściem do beneficjenta. Otrzymuje on najczęściej informacje o tym, jakie wsparcie i gdzie może uzyskać, jakie są jego prawa, a także poradę, jak powinien postąpić, aby rozwiązać swoje problemy. Większość podmiotów – o ile wymaga tego sytuacja – oferuje również pomoc w zakresie załatwiania spraw formalnych (wypełnianie i weryfikacja dokumentów, udostępnianie ich wzorów).
Instytucje publiczne udzielają informacji i porad średnio 29 osobom w miesiącu, podmioty niepubliczne – 133 osobom. Dwie trzecie wszystkich podmiotów świadczących poradnictwo robi to pięć dni w tygodniu, przy czym częściej deklarują to instytucje publiczne, a 59% z nich oferuje pomoc przez osiem godzin dziennie. Prawie wszyscy usługodawcy świadczą swoje usługi w sposób bezpośredni w punktach udzielania porad. Stosunkowo rzadko wykorzystywane są do tego celu inne formy, np. telefon czy Internet. W instytucjach publicznych porad udzielają najczęściej pracownicy socjalni, w niepublicznych zaś – zatrudnieni prawnicy.
Poradnictwo świadczone jest także przez podmioty publiczne, na przykład instytucje pomocy społecznej, biura poselskie i senatorskie, Państwową Inspekcję Pracy, sądy czy też powiatowych rzeczników praw konsumentów. Ale tylko dla co piątej z takich instytucji poradnictwo jest głównym obszarem aktywności. Pozostałe podmioty publiczne traktują PPiO jako jeden z wielu dostępnych instrumentów działania. Najczęściej poradnictwo świadczą ośrodki pomocy społecznej i powiatowe centra pomocy rodzinie.
Aktualnie w Polsce działa kilkaset niepublicznych podmiotów świadczących PPiO, ale dla około dwóch trzecich z nich poradnictwo nie jest głównym obszarem działalności, lecz tylko jednym z elementów szerszych działań. Do tych podmiotów, dla których PPiO jest głównym celem działania, należą przede wszystkim Biura Porad Obywatelskich, Studenckie Poradnie Prawne oraz niektóre organizacje pozarządowe, np. Federacja Konsumentów.
Korzystanie z przyszłego systemu PPiO powinno być bezpłatne – taki jest główny wniosek z badania. Za bezpłatnością systemu przemawia, według badanych, z jednej strony niska jakość polskiego prawa (skomplikowane, rozległe, często zmieniające się, niezrozumiałe), z drugiej strony niewielka świadomość prawna obywateli. Pojawiły się jednak pomysły, aby wprowadzać częściową odpłatność, na przykład za korzystanie z usług przez osoby mające istotne problemy, ale nie do końca spełniające kryteria dostępu.
Nie ma ogólnej zdecydowanej opinii na temat tego, kto powinien móc korzystać z bezpłatnego poradnictwa. W badaniu dominowały dwa stanowiska: (1) wszyscy obywatele, (2) jedynie osoby, których dochody nie pozwalają skorzystać z poradnictwa odpłatnego. Pojawiały się też inne propozycje: osoby wykluczone społecznie, osoby, którym z różnych powodów to wykluczenie społeczne zagraża, lub osoby w trudnych sytuacjach życiowych. Dodatkowo wskazywano, że dostęp do PPiO powinien być uzależniony od rodzaju sprawy, z którymi obywatele najczęściej mają problemy. Inaczej mówiąc, zakres przedmiotowy PPiO powinien być ograniczony, na przykład do kategorii spraw, z którymi obywatele najczęściej mają problemy. Jako grupa wymagająca wsparcia wymieniane były najczęściej osoby niepełnosprawne. Pojawiały się także inne rozwiązania, np. z informacji powinni korzystać wszyscy obywatele, z porad jedynie ci, których na to nie stać.
Z badania wynika, że zakres tematyczny poradnictwa powinien być szeroki i obejmować wszystkie gałęzie prawa, obywatele mają bowiem bardzo różnorodne problemy. Z drugiej strony ludzie szukają pomocy najczęściej w sprawach z zakresu prawa cywilnego, w szczególności rodzinnego. Dość często problemy obywateli dotyczą również prawa administracyjnego i relacji obywatel–administracja publiczna, a także prawa pracy i dziedziny zabezpieczenia społecznego.
Warunki do rozwoju poradnictwa powinny zostać ujęte w rozwiązania o charakterze systemowym. Według badanych, przyszły system poradnictwa powinien zapewniać powszechny dostęp dla obywateli do usług wysokiej jakości. Powinien opierać się na usługodawcach publicznych i niepublicznych, przy czym w przypadku tych drugich konieczne jest zapewnienie stabilnego finansowania świadczonych usług poradniczych. System powinien być bezpłatny dla obywateli, a jego finansowanie powinno zapewniać państwo przy wsparciu samorządów terytorialnych.
Obecne podaż i popyt w obszarze usług PPiO są dość ograniczone. Niewielkie zainteresowanie poradnictwem wynika przede wszystkim z niskiego poziomu świadomości prawnej Polaków oraz z niewielkiej oferty bezpłatnych usług poradniczych. Z badania ewidentnie wynika, że w dziedzinie poradnictwa to podaż jest czynnikiem silnie stymulującym popyt. Niewielka podaż wynika zaś przede wszystkim z ograniczonych możliwości i zasobów usługodawców, a także braku warunków prawnych, instytucjonalnych, organizacyjnych i finansowych sprzyjających rozwojowi poradnictwa w Polsce.
Wśród zagrożeń poradnictwa należy wskazać przede wszystkim brak spójnej polityki państwa, która tworzyłaby warunki przyjazne dla rozwoju PPiO. Zagrożeniem jest także słabość i niestabilność dotychczasowego finansowania usług poradniczych czy, szerzej rzecz ujmując, różnego rodzaju wsparcia dla ich prowadzenia. Na niekorzyść PPiO działa także brak klarownych prawnych podstaw funkcjonowania poradnictwa, co z jednej strony rodzi praktyczne problemy z jego finansowaniem, w szczególności ze strony podmiotów publicznych, z drugiej powoduje niejasność relacji pomiędzy PPiO a komercyjnym rynkiem usług prawniczych i wymiarem sprawiedliwości.
Do szans rozwojowych PPiO można zaliczyć przede wszystkim deklarowaną chęć korzystania z jego usług ze strony obywateli, a także zainteresowanie jego rozwojem zarówno wśród podmiotów niepublicznych, w szczególności organizacji pozarządowych, jak i wśród podmiotów publicznych. Szansą jest również dążenie do tworzenia rozwiązań systemowych dla PPiO ze strony administracji rządowej. Do szans rozwojowych PPiO należy także zaliczyć rozwój poradnictwa zdalnego (telefon, e-mail, Internet).
Podstawową słabością funkcjonującego PPiO jest niedobór środków finansowych, co przekłada się na słabe warunki lokalowe i materialne. Poradnictwo cechuje obecnie słabe powiązanie instytucjonalne z wymiarem sprawiedliwości. Nieadekwatne jest także wsparcie dla PPiO ze strony instytucji publicznych i niepublicznych. Brak trwałych, materialnych podstaw działania prowadzi do niestabilności organizacyjnej. Ogólna informacja o działalności poradniczej i jej popularyzacja, poza wspomnianą wyżej dość dobrą jej rozpoznawalnością lokalną, jest niewystarczająca, co powoduje, że osoby utrzymujące ograniczone relacje społeczne mają mniejsze szanse na skorzystanie z porady, gdyż nie wiedzą o takiej możliwości. Podmioty świadczące poradnictwo z reguły nie dostosowują warunków udzielania porad do potrzeb osób niepełnosprawnych. Często brakuje standardowych procedur ewidencji spraw beneficjentów, monitoringu i ewaluacji prowadzonej działalności poradniczej. Ograniczone jest też wsparcie merytoryczne i organizacyjne dla PPiO ze strony środowisk prawniczych.
Do mocnych stron poradnictwa można zaliczyć umiarkowanie dobrą rozpoznawalność usługodawców w wymiarze lokalnym. Wynika to m.in. z dobrego zakorzenienia „sieciowego” działających podmiotów oraz dobrej znajomości lokalnych społeczności, w których te podmioty funkcjonują. W wymiarze ogólnopolskim lepszą rozpoznawalnością cieszą się instytucje publiczne. Mocną stroną są także zasoby ludzkie PPiO – osoby udzielające porad są najczęściej dobrze przygotowane, kompetentne i zaangażowane w pomaganie beneficjentom. Ukształtowany samoczynnie polski model poradnictwa cechuje uzupełnianie się działań instytucji publicznych i niepublicznych. Atutem jest także wysoka skuteczność i użyteczność PPiO, co wynika z oceny osób z niego korzystających.